Na een reisverslag van Brazilië met mijn zoon Thomas en een verslag vanuit New York met mijn zoon Lars, ben ik deze keer terug met een reisblog over Noorwegen samen met mijn kersverse man Leen-Jan!

Mij volgen via Instagram of Polarsteps? Klik dan op één van de onderstaande links.

Mijn vorige verslagen lezen? Klik op de link in het menu: Eerdere verslagen 

Een reactie plaatsen, vinden we leuk. Dat kan ook via de link in het menu rechts boven. 

Wat vooraf ging - Vrijdag 19 september

Almere, Rhoon, Breda

Terwijl de regen tegen de ramen slaat en een door de storm omgewaaide boom de wijk afsluit van de rest van de stad, oefenden wij onze laatste pasjes nog een keer voor onze openingsdans. 

Om vervolgens donderdagmiddag onze trouwauto op te halen en precies vanaf dat moment, prikte de eerste zonnestraal door de hemel.

Wie de verhalen kent over mijn lievelingsnummer 19, weet waarom wij kozen om te trouwen op 19 september. Maar dat een dag zoveel geluk kon brengen, kon de meest getalenteerde bestseller-schrijver niet bedenken. 

De dag brak aan en de zomerse warmte was meteen voelbaar. In het huis van mijn zus en zwager werd ik op mijn mooist gemaakt, terwijl mijn aanstaande nog een wandelingetje door het Bredase bos maakte. Om 12 uur kruisten onze verliefde blikken elkaar weer en vertrokken we met de Ford Mustang uit 1965 samen met onze oh-zo-leuke fotograaf Martijn. 

We liepen door de binnenstad van Breda waar de terrassen vol zaten met enthousiaste toeschouwers. Met de vele ogen op ons gericht en zon op onze de rug, zagen wij eigenlijk alleen elkaar. Het was markt, wat hilarische fotomomenten opleverden. 

En dan om 3 uur getrouwd worden door je eigen zus. Die ook degene is, die ons samenbracht een jaar geleden. Samen kwamen we binnen en zagen zoveel mooie mensen zitten. En precies tijdens het ja-woord scheen er door het raam, van het Bredase kerkje een zonnestraal op ons. En dat terwijl al onze kinderen op de voorste rij ons trots aankeken. Je krijgt dit bijna niet voor elkaar met de beste belichters uit de filmwereld. Maar het was zo. 

We verlieten de trouw locatie en wandelden door een erehaag van dierbaren. Met een open kap reden we met de cabrio naar de feest locatie. Maar eerst stopten we nog even. Even met mijn kersverse man een cappuccino drinken op een willekeurig terras in Breda. Wat een heerlijk momentje samen.

Bij de ‘Heeren van Oranje’ werden we opnieuw feestelijk onthaald, sneden we de taart aan en proosten we op de liefde met onze dag gasten. Felicitaties wisselden zich af met fotomomenten en voor we het wisten zaten we aan het diner. 

De sfeer was prachtig. We werden getrakteerd op speeches van mijn zwager Daan - Alias: Il capo di tutti capi, oudste zoon Thomas, (schoon)zus Jolanda en door onze 4 dochters. Omringt door zoveel bijzonder lieve mensen, weet je pas wat echte rijkdom is. We sloten af met onze Italiaanse familietraditie. Limoncello. Ondertussen was in de andere ruimte de vloer al volgestroomd met avond gasten. De eerste klanken van ‘Die with a smile’ klonken door de speakers van DJ Duncan. Wat mooi om te zien dat zoveel mensen de moeite hadden genomen om naar Breda af te reizen en ons geluk mee te vieren. Overladen door zoveel cadeautjes en creatieve creaties, ontvingen we ook twee wel hele bijzondere brieven. Een prachtige en liefdevolle brief van mijn nichtje, die tevens mijn getuigen was. En een wel heel bijzondere brief van mijn overleden vriendin, die ze voor haar dood in april nog voor mij geschreven bleek te hebben, met de opdracht aan haar man om hem aan mij te geven op onze trouwdag. Kunnen sprookjes nog intenser?

Het werd een zomerse bruiloft om nooit te vergeten. Waarbij er zelfs nog tot in de late uurtjes buiten gezeten kon worden en waarbij familie en vrienden samensmolten als een grote hechte club.

Veel van onze gasten, onze 6 kinderen en schoonzonen bleven in het aangrenzende hotel slapen. Wat resulteerde in een ochtend met een bijzonder weerzien met hen tijdens het ontbijt. We sloten af met een wandeling door het Mastbos met ons grote gezin. En net toen we in de auto naar huis zaten begon het te stortregen, met de ruitenwissers op full speed verlieten we Breda en zeiden we voor de tiende keer. Hoe is het nou toch mogelijk, slechts nog één zomerse dag, speciaal voor ons. 

Dag 1 - Maandag 22 september

Almere - Hirtshals, Denemarken

Noortje: Vandaag ging de wekker al vroeg. Na onze fantastische dag 19 september zijn we vanochtend om 6:20 vertrokken. Vandaag staat er een lange reisdag gepland van 950 kilometer naar het noordelijkste puntje van Denemarken, waar we morgenochtend de boot naar Noorwegen zullen nemen  

Leen-Jan: Onze eerste vakantie als echtpaar is vanmorgen begonnen. Koelkast gevuld, kano op het dak en offroad gear in de bak.

We passeren de haven van Hamburg. De twee na grootste haven van Europa is goed te zien vanuit de auto. We leren dat de haven 78 miljoen ton aan goederen verwerkt per jaar. Wat we tijdens het bekijken van de enorme grote schepen en duizenden containers ook leren, is dat de noodstop van de auto werkt. Je vraagt je met zo’n remsysteem in je auto altijd af, zou hij het wel echt doen. Nou we kunnen u melden. Hij doet het. 

De reis is voorspoedig verlopen rond 14.00 passeerde wij de Deense grens. Het weer is goed, zonnig met een licht wolken dek. Temperatuur 16 graden. We voelen de vermoeidheid van de afgelopen dagen af en toe opkomen.

Langs de weg en in de benzinestations probeer ik iets van de Deense taal te maken. Echt geen idee wat er staat. 

We komen na precies 12 uur reizen bij ons huisje in Hirtshals aan. Een stil vissersdorpje. We doen een klein rondje langs de vissersboten, waarna Leen-Jan eten maakt en we het voor gezien houden voor deze dag. 

Morgenochtend weer vroeg uit de veren. 

Dag 2 - Dinsdag 23 september

Hirtshals - Kristiansand - ualand, Noorwegen

Noortje: We hebben heerlijk geslapen in de B&B in Denenmarken. Om 8:15 checken we in bij de veerboot. Leen-Jan zoekt nog snel even op hoe hij zijn auto alarm moet uitzetten. Want met al dat geschommel in zo’n boot, loeien er altijd wel weer wat alarmen als je bij vertrek terugkomt. De ‘schommel’ stand wordt gevonden en we gaan naar boven. Het is een soort klein cruiseschip en de 4 uur dat we er verblijven, is zo voorbij. 

De “aa’s en oh’s” klinken meteen wanneer we Noorwegen binnenrijden. Het is er rustig en de natuur is meteen al ruig. Alle huisjes zijn van hout. Je hoort het Leen-Jan al zeggen: “Er is hier ook een hoop schilderwerk zeg!’ Ja,ja maar niet vandaag. We rijden verder en overal om ons heen zijn meertjes te zien. We gaan op tijd op zoek naar een camping. Bij de receptie aangekomen, lezen we dat het selfservice is. Dat betekent: een envelop pakken, in goed vertrouwen geld in de envelop doen en weer in een brievenbus doen en ga maar staan waar je wilt. Zo gezegd zo gedaan. Wanneer ik even later terug kom van het toiletgebouw, is de campingbaas langs gefietst. We hebben teveel geld in de envelop gedaan en hij brengt ons 60 Noorse kronen terug. Hij heeft blijkbaar niet gezien dat we de powerbank aan het opladen zijn in het struikgewas Leen-Jan kookt en doet nog een poging om een visje te vangen. Met een hengen vol toeters en bellen komt hij met een geconcentreerd gezicht achter de boom vandaan. Ik moet zo hard lachen, dat de tranen weer over mijn wangen bungelen. Het is zijn bik en de manier hoe serieus hij dit zalm-vis-project aanpakt. Vandaag nog niks gevangen, maar morgen gaat het zeker lukken. Als een geoliede machine ruimen we de boel op en lonkt het tentje al. 

Morgen gaan we het meer op in onze huwelijksboot, de kano. 

Dag 3 - Woensdag 24 september

Ualand - Bergen, Noorwegen

Noortje: Kamperen, ik heb het bijna mijn hele leven lang jaarlijks gedaan. Lekker nog zo’n zomeravond buiten eten. De tent waar het altijd net wat koeler is dan in een door de zon opgewarmd huis. ‘s Ochtends snel je bed uit, voordat je je tent uitkookt. Nu heb ik ook wel eens in de stromende regen gestaan, met een tent die niet helemaal waterdicht bleek te zijn. Maar over het algemeen: Ik snap niet dat mensen niet van kamperen houden. En dan op zo’n mooie plek en met zo’n uitzicht. Heerlijk toch?

Leen-Jan: Na een heerlijke avond van vissen en ontspanning, was het rond 21.00 uur, dat we lekker onze daktent ingekropen. Zodat we, voor het echt koud werd, lekker warm de slaap konden vatten. 

Om 3.00 uur voor de eerste keer wakker. Naast mij schrok ik van een eskimo die compleet met Marino wollen ondergoed en geitenharen trui in een alpaca dekken gerold naast mij lag. Hoezo romantische huwelijksreis?! Toen ik van de schrik bekomen was, besefte ik dat Noor de juiste keus had gemaakt en niet ik. Mijn voeten voelde ik niet meer van de kou. Mijn handen bewogen nog wel, maar voelden niet veel beter. 

De nacht was koud. Omdat ik het altijd al snel koud heb, was ik op alles voorbereid. Nadat ik mijn Laplandse outfit rond een uur of 1 met veel gedoe had aangetrokken, heb ik de ijsklompen van mijn geliefde proberen te ontdooien. Terwijl ik in gedachten het ritme van het reanimeren alvast oefenden. Ik probeerde er via Snapchat achter te komen hoeveel graden het was. 3 graden. Ik kroop tegen het gedeelte van mijn man aan, dat nog wel op kamertemperatuur was. Dapper probeerde ik weer te gaan slapen. 

Ik probeerde hetzelfde, maar om 4 uur was de volgende wake up call. Het was niet alleen koud, nu waren alle wanden ook nog eens zeiknat van de condens. Bij het openen van de eerste rits, bleken het bolletjes ijs te zijn geworden. Maar goed kamperen is nu één maal behelpen. 7 uur was ik er klaar mee. De kleding die vrouw lief had klaar gelegd, tijdens het organiseren van de tent, bij elkaar gezocht en hup de tent uit. Buiten kwam de zon net door de wolken heen en begon de mist, rond en op het meer, op te lossen. Nog even het hengeltje gepakt om mijn geluk ‘s morgens vroeg te beproeven. Zonder resultaat. Mijn vlindertje was ondertussen uit haar cocon gekropen, maar van vrolijk rond vliegen was nog geen spraken. Ontbijt werd door mij op bed geserveerd, niet voor de gezelligheid, maar omdat de temperatuur buiten 4 graden was en Noor die zo nog even niet hoefde te ervaren. De plannen zijn iets gewijzigd, Waren we eerst nog van plan om te kanoën voor vertrek, zijn we door de kou en mist eerst onderweg gegaan naar Bergen.

We willen het graag nog een avondje gaan proberen in onze koelcel, maar niet vanavond. Eerst moeten slaapzakken vakkundig aan elkaar geritst worden en de boel wat geherstructureerd worden. Even bijkomen in een appartementje is toch wel lekker. Dus zoek ik iets in de buurt van de op een na grootste stad van Noorwegen: Bergen. 

De tocht naar Bergen is weer prachtig. Rotsen, water, bomen en houten huizen zijn te zien. Om er te komen moeten we 2x een veerpont nemen. Er is niemand waar we een kaartje kunnen kopen. We kijken elkaar weer schaapachtig aan en vragen elkaar: “Weet jij hoe dit werkt?” We rijden er maar op. We zullen ooit wel een rekening thuis krijgen. Ook op de boot, kopen we koffie, zonder dat er bediening is. Ze zijn hier duidelijk nog niet het vertrouwen in de mensheid verloren. De boot is een belevenis op zich. De lucht is strak blauw en we zijn de koude nacht bijna vergeten. 

Dag 4 - Donderdag 25 september

Bergen, Noorwegen

Leen-Jan: Vandaag de dag heerlijk uitgeslapen begonnen! Na een nachtje overleven,    gekozen voor iets meer comfort. Het is zo goed bevallen, dat we nog een nachtje hebben bijgeboekt. Vandaag zijn we de stad Bergen ingetrokken. Het was even zoeken naar een parkeerplek, omdat we door de kano niet iedere parkeergarage in konden. Onder begeleiding van het kritische oog van mijn vrouw, toch een mooie plek bemachtigd. Te voet de stad verkennen. Rond de haven allerlei zaakjes om te eten en te drinken, dus eerst lekker koffietje gedaan.

Noortje: Ff parkeren klinkt simpeler dan het is. Want maximaal 2 meter hoogte is niet heel hoog, wanneer je manlief de kano vakkundig op het dak heeft vastgebonden. Om de TL buizen niet van het plafond te rijden, spring ik toch maar even uit de auto om te kijken of het goed gaat. We staan. Geen kaartje, geen betaalautomaat en geen slagboom. We zullen de rekening dan wel weer thuis gestuurd krijgen?

We lopen het mooie oude gedeelte van Bergen binnen Bryggen. 

De geschiedenis van Bryggen gaat terug tot ongeveer 1070, kort na de Vikingtijd. Op een gemakkelijk te verdedigen plek, maar toch bereikbaar voor schepen uit het hoge noorden, IJsland én het Europese vasteland. Bergen werd een belangrijk Noords handelsknooppunt.

Bryggen, staat bekend om zijn kleurrijke huisjes. De beroemde gekleurde huisjes staan op de UNESCO-Werelderfgoedlijst. 

En je begrijpt als je dan met een man als schilder door zo’n dorp met gekleurde houten huisjes loopt, de gesprekken ongeveer zo gaan: ”Zo dat is toch ook een hoop schilderwerk hè.” - “Kijk, die staat nog goed in de grondverf.” - “Dat daar is een mooi werkje voor Klaas, eerst nog even de verflaag afbranden.” - “Zo, mooi stijgertje hè, kost wat hoor.”

En dan heb je mij er ook nog gratis bij “Mooi, die kleuren zo met die blauwe lucht als contrast.” - “Zie je die reflectie van dat licht in het water.” Ja mensen, het is dolle pret met ons. 

Wanneer we van het prachtig weer staan te genieten in de haven vol grote schepen, zien we ineens een enorm oorlogsschip binnen varen. Even opzoeken wat dat voor bakbeest is: 

De Glimt (P964) is een Noorse Skjold-klasse korvet, die ontworpen is voor kustverdediging. Het schip is het snelste oorlogschip ter wereld met een topsnelheid van tot wel 60 knopen (ongeveer 110 km/u). De Skjold-klasse schepen zijn uitgerust met meerdere raketten, een kanon en zijn ontworpen met lichtgewicht materialen om een lage radarreflectie te hebben

We bezoeken een oud kasteel. Nou ja, een oud, groot gebouw. Rosenkrantztoren. We kopen een kaartje en belandden in de ridder tijd. We zien de slaapkamer van de koning, tot de kerker van de boeven van die tijd en het magnifieke uitzicht over de stad Bergen. 

Weer buiten lopen we door de vele kleine straatjes. Het is duidelijk dat de meeste handel hier bestaat uit vis. We besluiten lekker uit eten te gaan. Het is pas 15:00 uur, maar we gaan voor een diner en we nemen het er nog maar even van, want voordat we het weten, zitten we weer te knagen op militair voedsel uit onze voorraad kisten uit de auto. 

We rijden nog even langs een supermarkt voor het geval het morgen misgaat met het vangen van die gigantische zalm, die mij beloofd is. Geen bediende kassa, geen personeel. Het blijft ons verbazen, dat het vertrouwen in de mensen hier nog zo groot is. Leen-Jan heeft voor morgen al een off-road route uitgestippeld. Dwars door de Bush Bush, om vervolgens ‘s avonds weer ingevroren te worden.

Dag 5 - Vrijdag 26 september

Bergen - Hardangerfjord - Lingavegen, Noorwegen

Leen-Jan: Één week getrouwd met mijn geweldige vrouw! Wat ga je dan doen op zo'n dag? Het is koud wel zonnig dus lekker de bergen in en kanoën op een mooi meer. En het plan is gezellig vanavond in de daktent 😊

Noortje: Klinkt toch heerlijk! Prachtige uitzichten. Nog even met de veerpont over.

“Hé kijk, een off-road padje, zullen we die nemen” hoor ik naast me. We hobbelen over keien en door modderige padjes steeds hoger. We komen een man met een hond tegen. En in plaatst van in Nederland meteen weggestuurd te worden. Komt deze jongen ons enthousiast vragen of we een mooie plek zoeken om te camperen. We rijden rustig door. De paden worden steeds smaller en drassiger. Ik hoor mezelf nog zeggen. “Je weer dat hiernaast een kleine drassige inham zit?” En mee dat ik “Ja zie ik” hoor. Liggen we er al in. Muurvast! We proberen de auto eerst op een zo simpel mogelijke manier eruit te rijden. Toen ik Leen-Jan thuis de auto in zag pakken, dacht ik nog. Wat is die jongen allemaal van plan met die rijplaten, opblaasbare krik en compressor. Spullen genoeg, klein beetje overdreven misschien. “Nou schat, we staan een beetje vast denk ik” hoor ik naast me. Beetje vast? De water voorraad klots nog net niet over de voorste stoelen. Rustig lopen we om de auto heen. Plannetje bedenken. We zijn samen op cursus geweest en samen hebben we het nodige technisch inzicht. De air jack komt te voren. Met deze opblaasbare zak kun je de auto optillen. Opblazen via de uitlaad lukt niet. Compressor wordt tevoorschijn gehaald. Terwijl ik vakkundig mee zit te kijken, zak ik steeds verder in het moeras. Mijn voeten zwemmen inmiddels zeiknat in mijn schoenen rond. Hebben we dat alvast maar gehad voor vandaag: Koude voeten. Langzaam komt de auto iets vrij te liggen. De rij platen komen tevoorschijn zodat de banden grip krijgen en niet blijven rondspinnen. De modder en stukken gras vliegen om mijn oren. Stond ik er vorige week toch beter bij, toen mij eeuwige trouw werd beloofd. Maar mijn man doet altijd wat hij beloofd en langzaam krijgen we meer grip. Ik ren de bossen nog even in voor wat dikke takken om nog net wat meer grip te krijgen bij de achterste band. En dan zijn we verlost, verlost van een aanstaande huwelijkscrisis. 

We rijden verder en zien weer zulke mooie schilderachtige dorpjes. En ontelbaar veel eilanden. Komen de kinderen in Nederland nog weg met het ezelsbruggetje TVTAS om de waddeneilanden uit elkaar te houden, vraag ik me hier af wat voor ezelsbruggetje je kunt bedenken voor 53.789 eilanden. Die blijkbaar toch iemand een keer is gaan tellen. 

We stoppen op een mooi stukje. Na kort overleg besluiten we dat we hier wel kunnen slapen vanavond. Daktent gaat open en vervolgens zetten we de kano op. Ons huwelijksbootje die we van mijn ouders kregen als cadeau vorige week. Wat een prachtig ding. Het water is rustig. Ik doe voor de zekerheid mijn schoenen uit. 1x natte schoenen op een dag is wel genoeg. “Geef mij die autosleutel maar, stop ik ze hoog in mijn zwemvest.” zeg ik. “Nee, ze zitten prima hoor” hoor ik Leen-Jan zeggen. “Nou geef ze toch maar, want als dat alarm ding weer nat wordt net als in Duitsland, hebben we een probleem.” Zo gezegd zo gedaan. Dat zwemvest vind ik ook lichtelijk overdreven op zo’n meertje. Maar mijn geliefde is zuinig op zijn vrouwtje. Dus ik zeg niks. Ik zit al in de kano en wacht tot manlief aan bord komt. En dan maakt de kano een zwiepert waar menig goochelaar jaloers op zou zijn en voor ik het weet, liggen we ondersteboven in het water. Tot aan onze onderbroek zijn we nat. Gelukkig zijn alleen de sleutels nog droog. Als ik het verschrikte gezicht van Leen-Jan zie, moet ik minuten lang lachen, ik kom echt niet meer bij en de tranen rollen over mijn wangen. Het is maar goed dat ik mijn schoenen op de kant heb laten staan zeg. En dan zie ik ze voorbij drijven. “Ja, ik dacht ik neem ze voor je mee in de kano, voor als we ergens aanmeren.” Lang leven de badslippers. 

We gaan het nog een keer proberen, nat zijn we toch al en de zon schijnt nog volop. 

Voorzichtig bewegen we ons in de kano door het fjord. Eerlijk is eerlijk. Het is wel echt prachtig zo met je natte onderbroek over het water. 

Bij terugkomst trekken we wat droogs aan en steekt Leen-Jan de barbecue aan. Heerlijk stukje vlees en een stukje zalm worden vakkundig klaargemaakt op de rots. Wat maken we veel mee op zo’n vrijdag in september. 

Dag 6 - zaterdag 27 september

Lingavegen - Lærdalsøyri, Noorwegen

Leen-Jan: Zo de dag is weer zonnig begonnen. Er wacht ons weer een avontuurlijke rit van 220 kilometer over mooie en minder mooie wegen. Na de dag van gisteren ben ik blij dat mijn vrouw weer bij mij in wil stappen. Of eigenlijk ik bij haar, want Noor bijt de spits af met rijden vandaag. Het was een dag om nooit te vergeten. Gisteren avond nog hard om gelachen, wat een dag. Nee hoor schat je hoeft echt niet bang te zijn dat we vast komen te zitten. Een Raptor kan veel hebben. Nog geen kilometer het bos en het was raak, zo vast als een huis. Rustig als altijd zeg Noor, “Even wat foto's maken, is leuk voor later.” Ik dacht op dat moment veel, maar dat niet.

Noortje: De lucht is weer zo blauw als een smurf, het water is vandaag niet meer zo glad als een spiegel. Het waait behoorlijk vandaag. Laat die kano nog maar even op het dak zitten dan, voordat we weer kapseizen. 

We rijden als we net vertrokken zijn langs een klein supermarktje. Hier moet je echt alles zelf doen. Bakkertje spelen, groenteboertje spelen en zelfs de koffie in het aangrenzende cafeetje moet je zelf zetten om hem vervolgens op een zelf uit te kiezen bankstel op te drinken en dan kun je tot slot nog even kassa juffrouw spelen. 

We rijden weer langs de mooiste groene velden en de vele fjorden. We hebben gisteren gemerkt dat het water bij een fjord redelijk zout smaakt. Een fjord is namelijk een inham in de zee, meestal lang en smal, omgeven door hoge kliffen of steile bergen. Omdat het verlengstukken van de zee zijn die diep het land in gaan is het water zout. Er kan wel zoet water, afkomstig van rivieren, in terechtkomen, waardoor het water hier meestal brak is

We rijden door enorme bergen, met overal om ons heen woeste puntige rotsen. Terwijl Leen-Jan zegt: “Ik zou hier wel eens een bergpadje willen nemen!” Kijk ik hem angstig aan en vraag hem snel of hij nog wat te eten wil. 

We rijden langs een hooggelegen fjord. Het is hier aanzienlijk kouder. Ipv 19 graden een half uurtje geleden is het er nu 10 graden. “Even kanoën?” Vraagt manlief. Opnieuw kijk ik een beetje angstig. “Ik denk dat het water hier wel erg koud is hoor.” antwoord ik. “We gaan toch ook niet zwemmen?” Zegt hij. “Met jou weet je dat maar nooit!” We vervolgen onze route. We rijden door heel veel lange tunnels. Vinden we het op weg naar Italië een hele belevenis dat we door de Gotthard tunnel gaan. Rijden we hier de een na de andere kilometers lange tunnel door. En dan rijden we zonder dat we het weten door de langste tunnel ter wereld: De Lærdaltunnel. Het  is een tunnel die de stad Bergen en Oslo verbindt. De tunnel is met 24.509 meter de langste wegtunnel ter wereld. En zo heel oud is hij nog niet, hij werd gebouwd tussen 1995 en 2000 en werd op 27 november 2000 geopend. In totaal is er 2,5 miljoen kubieke meter aan steen verwijderd.

Dan rijden we nog een stukje de historische route. Op ongeveer 27 km van Lærdalsøyri staat de Staafkerk van Borgund. Het is de best bewaarde staafkerk in het land. In tegenstelling tot de andere staafkerken werd deze amper gerenoveerd waardoor de kerk er nog precies zo uitziet als wanneer ze gebouwd werd in 1180.

Dan twijfelen we wat we gaan doen. Door de hoge bergen om ons heen, zien we vooral veel schaduwplekken. Eigenlijk hebben we niet zoveel zin om de hele boel nog op te bouwen en morgen weer op te ruimen. Ik boek snel een blokhut. Iets te snel, want bij aankomst zie ik dat er inderdaad blokhutten zijn, maar ik per ongeluk een aftands motel heb geboekt. Dan nog maar even eten. Ik bestel een pizza met zalm (salmon). Oh nee ook te snel er stond salami. Tijd om te gaan slapen.

Dag 7 - zondag 28 september

Lærdalsøyri - Svensrud, Noorwegen

Noortje: We zijn vanochtend om 10 uur vertrokken. De lucht was zo mooi, dat zelf ons motel er van buiten uitnodigend uitzag. We hebben er overigens heerlijk geslapen. Het type douche had ik sinds 1978 niet meer gezien, maar de kracht die het water had, daar kun je zomers je terrastegels mee schoonspuiten. Ze doen hier duidelijk nog niet aan water besparing. 

Dan rijden we weer langs een groente- en fruit kraampje. Uiteraard zonder bediening zoals je dat bij ons op het platteland ook wel ziet. Maar hier kun je de potten geld zo meenemen. 

Daarna rijden we kilometers lang door een maan landschap. Als je goed kijkt zie je zelfs ook daar huisjes. Hoe zou het zijn om zo afgelegen te wonen? De bladeren van de bomen krijgen hier al steeds meer herfstkleuren. We passeren veel verlaten huizen. Van weggerot hout, tot een complete botanische tuin die uit het dak groeit. 

We rijden door en komen in een wintersport dorp waar de pistes er op deze tijd van het jaar groen bijliggen. In het wintersport dorp tanken we en zien we voor het eerst weer wat meer mensen en de kassa is hier bediend. Als ik nog eens goed rondkijk is 90% van de bezoekers hier Japans. De rest bestaat uit een verdwaalde Noor en 2 Hollandse waterratten. Rekent u even mee hoeveel Japanners er hier zijn?

We vervolgen onze route richting Ådalselva. Daar zien we een mannetje staan die het verkeer tegenhoudt. Een plaatselijk Noor doet nog een poging om toch doorgang te krijgen, maar tevergeefs. We moeten omrijden. En dat betekent niet ipv de A10 west, de A10 oost nemen. Hier moet je helemaal langs de andere kant van de berg. Maar we zijn op vakantie en we hebben de tijd. Bij een splitsing kunnen we kiezen of verder omrijden of dwars door de bossen over een grindpad. Waar iedereen bij het grindpad omdraait, rijden wij door. Het is mijn beurt om te rijden. Dus ik hobbel lekker door over de bergwegen. Gelukkig kan ik vanaf hier de afgrond niet inkijken, want als je hier naar beneden rolt, ben je zeker als eerste beneden.

Aan het einde van het pad, passeren we een hoeveelheid hout, waarvan de doorgewinterde houthakker nachtmerries zou krijgen. Dan zijn we terug op de originele weg en zien we dat er aan de andere kant zich een enorme file heeft gevormd. 

Opzoek naar een mooi kano plekje rijden we nog even door. Rechts van ons zien we een prachtig meer, zo glad als een spiegel. We rijden naar beneden en halen de kano van het dak. We vinden het nog steeds spannend om ver het water op te gaan. Bij de minst of geringste wiebel, denken we dat we overboord slaan. "Kijk voor je" - "Nee, ik zie ook niks van de omgeving" klinkt het. Maar we hebben een tochtje van een half uurtje gemaakt en we zijn nog droog en het gaat steeds beter. 

Op de weerapp zien we dat er morgen regen op komst is. We besluiten een blokhut te boeken. Deze keer check ik 5x of ik het goed heb geboekt. En ja hoor. Dit hutje is zoals ik een blokhut verwacht. Knus en met een houten binnenkant. Leen-Jan steekt de barbecue aan en hij maakt weer een heerlijk maaltje voor ons. Dan gooit hij nog even een hengeltje uit. Helaas, maar later komt er vast weer een kans. Morgen gaan we, na nog een kanotochtje te hebben gemaakt hier voor de deur, naar de hoofdstad Oslo. 

Dag 8 - maandag 29 september

Svensrud - Oslo - Asker, Noorwegen

Noortje: We gaan vandaag naar Oslo. O-S-L-O. Dat is toch wel de makkelijkste plaatsnaam die ik in dagen gehoord heb. De meeste namen moeten heel langzaam gespeld worden en dan meestal nog 3x. “Dus een V en dan een B?” Gaat het geregeld. Het is een apart taaltje. 

De blokhut is goed bevallen en op de IPad hebben we nog naar een spannende serie kunnen kijken. Het bed was wat klein en primitief, maar we zijn redelijk uitgerust om de hoofdstad te gaan bezoeken. 

Onderweg naar Oslo, hebben we het over de extreemrechtse moordenaar Anders Breivik. “Komt hij ook niet uit Oslo?” Ik zoek het even op. Hij komt inderdaad uit Oslo. De massaschietpartij op een politiek jeugdkamp  op 22 juli 2011, waarbij 69 jonge mensen omkwamen, vond plaats op het eilandje Utøya. Even kijken waar dat eiland eigenlijk ligt? En precies op dat moment rijden we er bijna langs. We stappen even uit. Bizar dat er op zo’n vredig eiland, zoveel geweld is gepleegd. We zijn er stil van. 

Dan rijden we door naar Oslo. De stad die niet onze vriend blijkt te zijn, zo zullen we later merken. 

We gaan naar ‘The Viking Planet’ een hip interactief museum. Met een virtuele bril zitten we ineens 1000 jaar terug in de tijd in een vikingschip. De Vikingen moesten eens weten. Het is een hele belevenis, echt leuk gemaakt. Daarna drukken we nog wat op knoppen en bekijken we wat er op de schermen ontstaat. 

We verlaten het museum en gaan nog even naar de haven, voordat we teruggaan naar de parkeergarage en vervolgens naar ons ‘Apartment Lagunen with terrace, grill and free parking.’ Even lekker slapen in een lekker bedje. Er is een wasmachine en het belangrijkste: Je kunt er perfect parkeren. En dat is in een stad als Oslo toch wel belangrijk met al onze spullen. 

.

Leen-Jan: Vandaag een heerlijk dagje Oslo. Het weer was wat minder, maar de sfeer was goed. We reden door mooie boswegen en het weer knapte op naarmate we dichter bij Oslo kwamen. Parkeren was ook geen probleem we hadden al snel een plek gevonden waar ons beest precies paste. Lekker de stad in. Na ons museumbezoek nog even langs de souvenirs shop om vervolgens de auto weer op te zoeken. De souvenirs shop houder was zeer verheugd een klant in zijn winkel te zien en begon spontaan een heel gesprek tegen mij, in een plat Engels dialect, over zijn zoon, vrouw, Amsterdam, hoeren en drugs. Wie mij een klein beetje kent, weet dat Engels het vak was, waar ik bijna op gezakt ben. Mijn vrouw had niets door en winkelde rustig verder en na 10 min begon ik lichtelijk zenuwachtig te worden, omdat het uh, uhhhu, yes, no,  not this time en what do you say, wel heel vaak voorbij kwamen. Ik probeerde al 10 minuten af te rekenen met die Engels man die ook Noors spreekt. Altijd blij om Noor te zien, nu was het bijna weer als de eerste keer toen ik haar zag, heel blij. Kon ik eindelijk die winkel uit en was ik verlost van die man. Even de weg naar de parkeergarage opzoeken en dan naar ons heerlijke appartement met garage! We hadden gedacht dat alles in Noorwegen op camera werd vastgelegd. Wat betekent: Niet betalen vooraf. Niet dus, deze parkeergarage deed het anders. Eerst je nummer bord invoeren als je aankomt en weer invoeren als je weggaat. Heel simpel als je het weet. Helaas, dus een best leuk geel bonnetje onder de ruitenwisser voor 660 kronen. Maar uit zeer betrouwbare bron weet ik, dat als je niet betaald er geen actie komt om het te innen. Dus voordelig geparkeerd. Zo lekker naar ons appartementje aan de andere kant van de stad, niet druk in de stad, dus in een kwartiertje gevonden. We moesten de sleutel ophalen bij de sigarenboer ‘Joker’ op de hoek onder het appartement. Best een gekke plek, maar goed blijkbaar werkt het hier zo. De auto even op de stoep terwijl Noor uit de auto springt om de sleutel op te halen. Een tram achter me, auto's in de rij achter me, voor mij komt een vrouw aan hippen op krukken terwijl de auto de hele weg blokkeert en van Noor nog geen teken. Iedereen kwaad op die Hollander met die bak op het trottoir en  op moment verschijnt mijn vrouw met een niet al te blij gezicht in de deur opening van de sigaren zaak. Heel vriendelijk wuif ik of zij misschien wil komen, om aan alle woeste blikken naar mij gericht te ontvluchten.

Ik kijk niet al te blij, omdat de winkelbediende me zegt dat de weg opengebroken is en ik waarschijnlijk niet kan parkeren op de plek van de eigenaar. Ik bel het nummer van hem dat bij Booking.com vermeld staat, zonder te twijfelen. Hoezo niet parkeren? Denk ik. Nou in die straat gaat wel lukken, maar de garage is nogal klein. “Kun je een foto van de auto sturen?” Vraagt hij “Dan kan ik zien of het past, want ik heb nogal een boze buurvrouw en als je net over de witte streep parkeert, krijg ik gezeik.” Uiteindelijk zegt hij, “Probeer maar.” Leen-Jan rijdt de auto vakkundig de garage in. Aan elke kant nog 1 centimeter tot de muur en dan moeten we de plek nog inrijden. De ene buurvrouw zit nog in haar auto te bellen en de andere ‘boze’ buurvrouw komt een paar minuten later binnenlopen. En ondertussen rijdt manlief bijna de TL balk van het plafond. Maar we staan, 10x steken. Weer appt de eigenaar. “Kun je een foto sturen van hoe de auto staat?” En 5 minuten later “Ik moet een foto zien van hoe jullie geparkeerd staan.” Ik word knettergek van die man. Dan arriveert ‘de boze buurvrouw.’ Ik zie dat Leen-Jan geïrriteerd is. Ze zegt dat ze niet meer kan instappen op deze manier. Met een beetje inzet kan dat prima. Ik ben er eigenlijk al helemaal klaar mee. Leen-Jan zet de auto toch nog iets rechter. Dan gaan we opzoek naar het appartement. We kunnen de deur nergens vinden. En ondertussen begint de eigenaar weer te appen. Bang dat de buurvrouw misschien toch gaat klagen. ‘Weet je wat”, zegt mijn geliefde. “We gaan weg uit deze achterbuurt!”

Gelukkig denken we er precies hetzelfde over. Jammer van het geld, maar met piepende bandjes wegwezen hier. Weg uit Oslo en naar een wat kleiner aangrenzend plaatje, waar de mensen weer vriendelijkheid en rust uitstralen.  We rijden naar Asker. Naar een mooi hotel aan het water, waar je kunt dineren en waar het ontbijt hoog staat aangeschreven. De mevrouw achter de balie helpt ons vriendelijk en we krijgen een heerlijke kamer, met uitzicht op het water. We zijn tenslotte op huwelijksreis en niet op een overlevingsmissie. Om 20:00 uur kunnen we aanschuiven aan het diner. Het eten is heerlijk. We zijn het gezeur weer vergeten. Spelen nog een gek spelletje en leggen ons dan neer in ons heerlijke bedje.

Dag 9 - dinsdag 30 september

Asker - Brumunddal, Noorwegen

Noortje: We hebben vanochtend heerlijk ontbeten in het hotel. Toen ik vannacht even wakker werd ben ik alvast eens gaan zoeken naar onze volgende bestemming. Het weer is wat omgeslagen. De temperatuur komt niet veel hoger dan 12 graden en het druppelt af en toe. Het daktentje is hartstikke leuk. Maar steeds de auto in- en uitladen is in dit weer toch niet elke dag wenselijk. We kiezen voor wat meer luxe en gaan nog een keer voor een fijn hotel, hebben we gisteren besloten. Lillehammer, waar de olympische Winterspelen in 1994 werden gehouden ligt op iets meer dan 200 km. Dat wordt het.

Voor we vertrekken zeg ik “Heb je alles: Portemonnee, sleutels, telefoon?” Want elke dag is manlief wel iets kwijt. Of zoals hij het zegt. Ligt het op een andere plek dan verwacht. “Portemonnee heb ik hier niet gehad, dus Ja, ik heb alles.” Dan gaan we nog even tanken. Bakje in het midden console gaat open, vakje van de deur wordt bevoeld, het betasten van alle zakken van zijn jas vindt weer plaats en dan de vraag waarvan je wist die zou komen: “Schat heb jij mijn portemonnee gezien?” Soms kan je beter niks zeggen en gewoon beginnen met zoeken. Na de logische plekken te hebben bekeken, besluiten we toch maar terug naar het hotel te rijden. Op de parkeerplaats begin ik alvast met het leegtrekken van de auto. Na een minuut of 5 zie ik een blije kop tussen de schuifdeuren verschijnen. “Ik heb hem hoor, hij lag nog op het bankje in de kamer.” Ik blijf positief, misschien liggen de spullen morgen op een plek zoals verwacht. We vervolgen onze weg naar Lillehammer. 

We rijden een alternatieve route, langs vele houten huisjes. Opzoek naar een off-road pad, staan we ineens voor Space Norway. Een park vol met satelliet schotels. Dubbele hekken en talloze camera’s beschermen het gebied.

Een stuk verderop ziet Leen-Jan een uitdagend pad. “We kunnen het proberen” zegt hij. Het is een stijlpad met overal puntige rotsblokken. Ik wil het wel proberen voor hem. In gedachte zie ik de rode air jag en de compressor als weer tevoorschijn komen en vraag me af of ik nog droge schoenen heb. Ik houd wel van een beetje uitdaging, maar wat gaan we dan eigenlijk proberen? Kijken hoe lang het duurt voordat we vastzitten of kijken of we de tent ook, als het langzaam donker wordt, onder een stijle hellingsgraad kunnen opzetten, wachtend op hulp? Leen-Jan ziet de twijfel in mijn ogen. We vervolgens toch maar weer de weg naar Lillehammer. We passeren een huis, waar Volvo's van allerlei jaren op de oprit staan. Het lijkt erop dat iemand heel zijn leven Volvo auto's heeft gereden en ze nooit heeft verkocht of naar de sloop heeft gebracht. Een aparte gewaarwording zo op zo'n erf.

Aangekomen in Lillehammer, blijken we een stad verder te zitten namelijk in Brumunddal. Ik was weer niet helemaal scherp tijdens het boeken. Dat betekent, omdraaien en weer 30 minuten rijden. We zitten in een gigantische indrukwekkend houten hotel met de toepasselijke naam: 'Wood Hotel by Frich’s' Het is het tot nu toe hoogste houtbouw project ter wereld, en draagt de naam Mjøstårnetgebouw. Het 85,4 meter hoge gebouw bewijst dat zo'n hoge houtconstructie mogelijk is. We zitten op de 11de verdieping en kijken uit over het meer. Overal zie je hout. Buiten, binnen, een mooie houten wenteltrap, houten lampen en gigantische houten constructies. Het is wel echt een bijzondere plek. We rusten even wat uit en gaan dan beneden een hapje eten. 

Dag 10 - woensdag 1 oktober

Brumunddal - Lillehammer, Noorwegen

We zijn vanochtend uitgeslapen wakker geworden. De lucht is redelijk onbewolkt, dus zien we de blauwe lucht weer eens. Dat ziet er toch een stuk gezelliger uit, als het zonnetje de groene bergen beschijnt. Na het ontbijt vertrekken we naar Lillehammer. De stad waar Rintje Ritsma en onze andere schaatshelden medailles wonnen op de Olympische spelen van 1994. We gaan naar het museum Maihaugen. Dat in 1904 werd geopend en wat een van de grootste openluchtmusea van Europa is. Verspreid over het museumterrein staan historische boerderijen en huizen die verschillende periodes uit de Noorse geschiedenis laten zien. 

Als we aankomen lopen, zien we meteen een groepje dat staat te wachten op de gids. We hebben geluk en kunnen meteen aansluiten. We krijgen uitleg over het gedeelte van het dorp rond 1600. De gids zelf lijkt ook net uit een Rembrandt schilderij gestapt. Ik krijg zin om mijn hand even door haar stijve kapsel te halen. Ze vertelt enthousiast. Wat een leven hadden die Noormannen in die tijd. Koude tochtige huizen zonder ramen. De hele dag werken in die kou. De vrouwen gingen vaak weken van huis om de koeien te gaan melken en kaas te maken. Als ik die bedjes zo eens bekijk, denk ik dat de meeste Noren van die tijd graag zouden willen ruilen met ons daktentje. Er zijn maar weinig mensen van onze tijd, die dat leven zouden volhouden denk ik zo. De mensen werden gemiddeld maar 40 jaar oud. We worden rondgeleid door de huisjes. Van rijk tot arm. Na het openluchtmuseum, bekijken we de tentoonstelling binnen nog even. Erg leuk om te zien allemaal

Het museumkaartje geeft ook toegang tot nog een ander museum. Die over de Olympische spelen. Ook nog maar even meepakken dan. We zien al de fakkels waarmee het olympisch vuur is aangestoken en vele medailles en sportkleding. Wederom een mooi opgezet museum.

Daarna gaan we het dorp met winkeltjes bezoeken. We struinen wat rond, kletsen, lachen en drinken wat. Leen-Jan heeft een missie, hij wil een mooie jas voor zijn vrouw kopen. We gaan wat winkels in en uit en dan passeren we een winkel, waar we op afstand een prachtige jas zien hangen, die vrouwlief als gegoten zit. Missie geslaagd. Er zijn hier opvallend veel wol winkels. We gaan er een paar in en ontdekken een allergie bij Leen-Jan waarvan hij het bestaan zelf nog niet wist. Bij elke bol wol staat hij naar adem te happen, krijgt hij een loopneus en begint hij te niezen. Dan maar geen gebreide onderbroek. Wegwezen hier.

We slapen 2 nachtjes in hetzelfde houten hotel, bij terugkomst voelen we ons al een beetje thuis. We relaxen nog wat, kijken gekke YouTube filmpjes op de telefoon en gaan dan nog even het dorp in om wat te eten. De plaatselijke sushi tent lijkt ons wel wat. Via een QR code bestellen we 3 menu’s. Het Noorse betalingssysteem werkt alleen niet op onze telefoon. De uiterst vriendelijke mevrouw achter de balie helpt ons. Er zit verder geen hond in het restaurant, maar we vermaken ons en de sushi is lekker. Bij thuiskomst gaat manlief nog even vissen. Het is aarde donker, dus hopelijk kan hij die grote zalm straks nog op de foto krijgen. Morgen gaan we weer off-road terrein rijden. De route is al uitgestippeld. Dus als u niets meer van ons hoort...

Dag 11 - donderdag 2 oktober

Brumunddal - Kongsvinger, Noorwegen

Noortje: Om 9:15 verlaten we ons hotel en gaan met de auto de bossen in. We hobbelen lekker tussen de bomen door en ondanks de wat minder rooskleurige weersverwachtingen, schijnt de zon. We rijden langs een mooi vennetje. De ideale plek om de watertank bij te vullen. Er zit een waterfilter in, die van elk water weer gezuiverd drinkwater maakt. Ik denk dan: Weet je het zeker? Maar manlief heeft ervaring en verkeerd nog altijd in goede gezondheid. Nou ja op zijn rug na dan, want vanochtend heeft hij met het inladen van de auto iets te wild gedaan en het één en ander verrekt in zijn rug. Tot mijn grote verbazing zie ik midden in het bos een kast met leesboeken staan. Zo’n zelfde die je bij ons wel eens in de woonwijk ziet, waar mensen boeken van elkaar kunnen lenen. Het is een raar gezicht in deze omgeving waar niemand is te bekennen. Er wonen in heel Noorwegen maar 5,6 miljoen mensen en dat terwijl Noorwegen 9x groter is dan Nederland. Die hoeveelheid mensen is te vergelijken met het aantal mensen als in steden zoals Madrid of Milaan. 

We rijden verder en af en toe doemt er ineens een huis op tussen de bomen. Er is hier geen hond te bekennen. “Pas op! remmen” roep ik ineens. Leen-Jan maakt een noodstop en ontwaakt uit zijn droom van vergezichten. Er is hier dus toch één hond te bekennen, die ternauwernood ontsnapt is aan een metamorfose tot hotdog. Ik stap voorzichtig uit om te kijken. Het lijkt een jachthondje. Achter zijn kop is een antenne te zien en om zijn nek lijkt een gps zender te zitten. Hij rent nog even achter onze auto aan en geeft het dan op. We laten hem achter samen met onze remsporen. 

Bij het eerstvolgende watertje stoppen we om wat te eten. Ik maak noodles en manlief doet zijn rekoefeningen, want de pijn in zijn rug blijft aanhouden. We zijn weer een stuk op pad, totdat we een stukje achteruit moeten rijden. Ik zeg “Kijk de camera van de auto staat ineens op zijn kop”. Even volgt er een stilte, totdat Leen-Jan zegt: “Dan staat de achterklep nog open” Met grote ogen kijken we elkaar aan. We stappen uit. De voorraadbak staat zelfs nog op de achterklep. Gelukkig zijn we niks verloren.

De gravelpaden leiden ons langs talloze kleine houten huisjes. Het zijn waarschijnlijk trekkershuisjes. Soms lijkt het er toch ook op dat er mensen wonen. Veel huizen zijn verlaten en vervallen. Dan wordt de weg geblokkeerd door een enorme terreinwagen die boomstammen opstappend. Wat een monster! Een stukje verderop passeren we een bestelbusje. Achter de auto zit een man met een jachtgeweer inclusief demper. Er moet hier dus wel wild zitten, want in totaal passeren we 3 jagers. Wat ons totaal percentage aan levende zielen aanzienlijk verhoogd.  

Voor het eerst rijden we door een gedeelte waar geen ontvangst is qua internet en telefoon. We verbazen ons al dagen dat je overal zo goed ontvangst hebt. Na uren rijden komen we eindelijk een winkeltje tegen. We zien alleen een jager en 2 mannen die op wegwerkers lijken. Het is inmiddels 15:00 uur en het is nog best een eindje naar de bewoonde wereld. We rijden door een beekje die de weg kruist en dan wordt het tijd om eens te kijken waar we gaan slapen. We moeten een goed bed hebben. Hopelijk helpt dat voor Leen-Jan zijn rug.

We vinden een leuk huisje aan een rivier. Ik steek de barbecue aan en braadt het vlees dat ik heb gekocht bij het winkeltje vanmiddag. Alle restjes komen uit de koelkast en we eten heerlijk. ‘s avonds kijken we onze film af die we op Netflix hebben gedownload. Echt een aanrader trouwens: Anna. 

Dag 12 - vrijdag 3 oktober

Kongsvinger - Fevik, Noorwegen

Leen-Jan: Vandaag zijn we rond 11.00 uur vanuit ons overnachtingsadres vertrokken richting Sandford. Een willekeurig plaatsje wat ons leuk lijkt. We kijken even wat de dag brengt, geen echte plannen of dingen om nog te doen of te zien. De weersverwachting voor morgen is niet best, dus willen we dicht bij de plek overnachten, waar vanuit de boot vertrekt om geen risico te nemen dat we de afvaart missen. Onderweg zijn we veel huizen tegengekomen met een soort klokkentoren midden op het dak. Eerst dachten we dat het Noorse kerken waren.  Maar sinds ons museumbezoek in Lillehammer, weten we dat het de klok is die in vroegere tijden geluid werd, wanneer de werkers van het land moesten komen eten. Nu we dat weten, zien we ze overal. De eerste spetters beginnen te vallen en de zon kruipt weg achter de wolken. Einde vakantie komt in zicht.

Noortje: We zijn vandaag vooral onderweg over wegen waar je 110 mag rijden. De ene keer zien we donkere wolken, om vervolgens een kwartier later weer te zoeken naar je zonnebril. De zonnebril die ik steeds weer in het midden console van de auto leg om “Schat, heb jij mijn zonnebril gezien?” te voorkomen. We luisteren naar een podcast en we wisselen elkaar af met rijden. We zijn bijna weer helemaal in het zuiden. Onderweg boeken we het hotel dat we gisterenavond al hebben bekeken in Fevik. Het ligt aan het strand. Bij aankomst zien we dat de golven zich woest over het water bewegen. De mevrouw bij de receptie verteld dat de jacuzzi buiten, vandaag niet in gebruik is ivm de storm die opkomst is. Ik ben niet zo geshockt van het eerste feit, maar “de storm die op komst is”, blijft me nog even bij. Morgen gaan we namelijk weer over met de boot naar Denemarken. Het is een enorme boot, maar toch voelde je hem bij rustig weer al zachtjes deinen. Hoe zou dat zijn bij storm. “Misschien gaat hij wel niet morgen” zeg ik. “Jawel joh, je hebt toch gezien hoe groot dat ding is vorige keer."

In het hotel zit een wellness. Goed voor manlief om even zijn rek oefeningen op de houten bankjes in de warme sauna te doen. Ik ga op een loungebank zitten, terwijl Leen-Jan de sauna ingaat. Ik hoor hem al luid ouwehoeren. Wanneer hij uit de sauna komt, zegt hij. “Ik heb even met mijn Noorse vriendinnen bijgepraat en de boten varen morgen niet.” Buiten zien we dat de witte koppen op de zee al weer wat groter zijn geworden. Oké. Eerst maar eens even eten. We eten een hapje in het café van het hotel en zoeken op welke overtochten er zijn gecanceld of zijn vertraagd. Het lijkt er op dit moment op, dat al de boten aan de westkust zijn geannuleerd en die naar Denemarken nog varen. We houden het in de gaten, maar Amy is inderdaad op komst.

Dag 13 - zaterdag 4 oktober

Fevik - Kristiansand, Noorwegen - Kolding, Denemarken 

Noortje: Vannacht rond 4:30 word ik wakker. Ik hoor de wind langs de ramen razen. Het is zo donker buiten, dat ik alleen de witte schuimkoppen hevig zie opspringen. Vanuit het raam in de kamer zie ik de nog jonge bomen een diepe buiging maken voor de wind. ‘s Ochtends is het buiten een stuk rustiger qua weer. We gaan naar de ontbijtzaal. Een mooie oude ruimte met een grote keuze aan lekkers. Na het uitchecken, lopen we nog even langs het strand. We zien een hoop afgebroken takken liggen en stukken steen die door de golven omhoog geduwd lijken te zijn.

We rijden naar Kristiansand waar we om 14:30 de boot nemen. De zon is weer wat gaan schijnen en storm Amy lijkt te zijn vertrokken. In de haven is het water nog redelijk rustig, maar zodra we wat verder op zee zitten, gaat het behoorlijk tekeer. Het ontgaat niemand en iedereen voelt de kriebels, als een Efteling attractie, in zijn buik. De joviale mannen naast ons, zijn er ook van onder de indruk. Het maakt mij niet echt zeeziek, maar erg goed voel ik me niet. Ik wend mijn blik af van mensen die aan het eten zijn. Wanneer het iets rustigers wordt, start toch de kinderclub met hun oorverdovende programma. We zoeken naar een wat meer rustige plek. Ik heb hoofdpijn en Leen-Jan wil de paracetamol voor me gaan halen. Hij kan niet meer bij de auto’s komen. We weten eigenlijk niet of dat altijd zo is, maar de artikelen in de winkels zijn met plastic dichtgezet en de lift mag niet meer worden gebruikt. Dit was op de heenweg niet zo. Maar mijn man is niet voor één gat te vangen en komt met paracetamol van de receptie aanzetten. Na een minuut of 20 voel ik me weer een stuk beter. Om 18:15 rijden we Denemarken weer in. 

Het is vroeg donker, het regent. We eten even snel wat en dan zoeken we naar een laatste hotel. Het wordt een hotel in Kolding. Om 21:30 zullen we daar arriveren. 

Dag 14 - zaterdag 5 oktober

Kolding, Denemarken - Almere, Nederland

Noortje: Dit was het dan. We hebben ons laatste nachtje geslapen in een Deens Hotel. Ondanks dat we onderweg snel op Booking.com wat hebben geboekt met de zoektermen: 'Parkeerplaats, inclusief ontbijt en op de route'. Is het echt een heel mooi hotel. Stijlvol interieur, vriendelijk personeel en wederom een fantastisch ontbijt. We moeten nog 700 kilometer rijden voordat onze reis echt ten einde zal komen. Het is ontzettend druk op de Duitse wegen. Iets waar we nu helemaal geen zin in hebben. Langzaam komen we dichter bij huis. 

Het zal even afkicken worden. Zomer nu echt voorbij, de geweldige huwelijksdag, waar we lang na uitkeken, voorbij. En nu ook de huwelijksreis achter de rug. We gaan weer aan het werk, met heel veel mooie herinneringen om op terug te kijken. We hebben schitterende trouwfoto’s mogen ontvangen van Martijn Beekman. Al onze kado’s zijn uitgepakt, maar moeten nog een mooi plekje krijgen. En we kijken uit om iedereen weer te zien.

Leen-Jan: Zoals aan alle dingen in het leven, komt ook aan deze beleving weer een einde. De eerste periode van het zijn van een getrouwd stel, is ons alvast zeer goed bevallen. Twee weken elkaar “mijn man” en “mijn vrouw” noemen is nog leuker dan ik vooraf had gedacht. De omgeving en andere externe factoren droegen bij aan een geweldige tijd samen. Het land Noorwegen is een fantastisch land. Echt geweldig en zeer aan te raden als je van bos, water en bergen houdt. Het zou een trekkers vakantie worden met de daktent als avontuur. Het avontuur is gebleven, de daktent is vaak ingeruild voor hotels en B&B's. We hopen jullie snel weer te zien of spreken en danken jullie als trouwe lezers, met al jullie leuke reacties via de site en whatsapp.